- Wzięłaś bieliznę? Tabletki? Telefon? Buty? Na pewno masz wszystko? - dopytywała mama poprawiając mój sweterek kiedy stałam w kolejce do odprawy.
- Maaamoo.. - mruknęłam - Spokojnie, nie martw się, wszystko mam. - powiedziałam zagryzając wargę. - Jesteś pewna? Jeśli mnie potrzebujesz.. jedno słowo i zostanę..
- Nie, skarbie, nie. To twoja szansa, leć, mną się nie przejmuj, poradzę sobie. Dobrze o tym wiesz. - mama poprawiła moje lekko potargane od wiatru włosy i przytuliła do siebie z ciepłym uśmiechem. - Ty też sobie poradzisz, jesteś dużą dziewczynką.
- Kocham cię, mamo. - wyszeptałam.
- Ja ciebie też kocham, słoneczko.
Mama zaczekała ze mną jeszcze chwilę, po czym nie chcąc spóźnić się do pracy pożegnała się ze mną odchodząc. Ojciec nawet na mnie nie spojrzał. Myślę, że był tak pijany, że jutro nie będzie wiedział, że wyjechałam.
Naomi i Scott nie bardzo przejęli się moim wyjazdem. Nawet się ze mną nie pożegnali, nie odbierali telefonu. Nie wiedziałam co się z nimi działo. Jakbym nagle zniknęła z ich życia.
Przeszłam przez odprawę bez większych problemów i niecałe 2 godziny później siedziałam już w samolocie lekko zestresowana. Byłam sama, pierwszy raz w samolocie..
Lot miałam z przesiadką, więc około 5 godzin później w głośnikach rozległ się głos stewardessy informujący nas o tym, że powoli zbliżamy się do lądowania. Spojrzałam za okno i to co zobaczyłam,
- Można się przysiąść? - nagle z zamyślenia wyrwał mnie czyjś głos. Podniosłam wzrok i zobaczyłam chłopaka posyłającego mi przepiękny uśmiech. Jakbym już skądś go znała.. cholera.
- Tak, pewnie. - powiedziałam lekko niepewnie zabierając swoją torebkę i robiąc mu miejsce. Czułam od niego coś dziwnego.. w sensie nie chodzi o zapach, bo pachniał pięknie.. Miałam ochotę uderzyć się w twarz. O czym ja myślę..?
- Co tak piękna dziewczyna robi tutaj sama? - zapytał ciepłym, niskim głosem, przez który moje ciało przeszły przyjemne dreszcze. Kojarzył mi się z czymś dobrym, z.. domem, ale takim domem kilka lat wstecz, kiedy jeszcze było dobrze, kojarzył się z ciepłem, kocem, i wieczorami przy kominku z kubkiem kakao w dłoniach. Weźcie mnie za nienormalną, ale w tym momencie jestem całkowicie poważna. Czułam się przy nim bezpiecznie, a nie powinnam, prawda?
- Leci, szybuje, podziwia. - odpowiedziałam z lekkim uśmiechem, na co chłopak się zaśmiał. Jego melodyjny śmiech.. może zabrzmi to przereklamowanie, ale był muzyką dla uszu. Nie wyobrażacie sobie co było w mojej głowie w tym momencie.
- W jakimś konkretnym celu? - zapytał po chwili zaciekawiony.
- W pogoni za marzeniami.
- Ambitnie.
Wzruszyłam lekko ramionami. - A ty? - zapytałam.
- A ja? - westchnął - Właściwie to nie jestem pewien, ale gdybym odpowiedział, że w poszukiwaniu szczęścia, to mógłbym zaryzykować stwierdzeniem, że właśnie je znalazłem.
Zatkało mnie. Dosłownie. Czy on mówił o mnie? Czy on..? Czy ja jestem jego wspomnianym szczęściem..?
Chłopak ponownie roześmiał się tym swoim cudownym, melodyjnym śmiechem. - Tak, kochanie, mówię właśnie o tobie. - zamruczał. Uniosłam brwi patrząc na niego. - Twoja mina mówiła sama za siebie. - wyjaśnił, a ja zarumieniłam się lekko przez to, co ponownie cholera wie skąd uroiło się w mojej głowie.
- Pomyślałem.. - zaczął po dłuższej chwili ciszy.
- Tak?
- Miami nie jest mi obce i pomyślałem, że może mógłbym ci je pokazać, albo chociaż zaprowadzić cię do celu twojej podróży. - powiedział patrząc na mnie z uśmiechem, a ja byłam nim tak zahipnotyzowana, że nie potrafiłabym odmówić.
- Dobrze, Tom. - powiedziałam, a po chwili ściągnęłam brwi zaskoczona. Dlaczego nazwałam go Tom? I kim do cholery był Tom..? Chłopak uśmiechnął się tylko. - Umm.. a właściwie to jak masz na imię?
- Tom. - wyszeptał, a między nami zapadła cisza. Co jest kurcze..
***
- Tom. - burknął nawet na mnie nie patrząc.
- Loui...
- Wiem.
- Czego ode mnie chcesz? - szepnęłam drżącym głosem.
- Już ci kurwa mówiłem. A ja bardzo nie lubię się powtarzać. - warknął, a
ja skuliłam się na ton jego głosu. Był taki chłodny, beznamiętny, zły..
Na tym nasza rozmowa się skończyła.***
- Nie, Tom, nie zatańczę..
- Jesteś pewna? Sądzę jednak, że jestem w stanie cię do tego zmusić. -
powiedział wyjeżdżając z podjazdu i od razu przyspieszając. Tak, Tom..
ja też sądzę, że jesteś w stanie mnie do tego zmusić..
- No właśnie.. - mruknął z uśmiechem.. ale co..? przecież.. powiedziałam to na głos? - Niekoniecznie.. - mruknął pod nosem.
- Tom! - podniosłam lekko głos oburzona.
- No co? - zaśmiał się.. w ogóle tego nie rozumiałam.. o co tu do cholery chodzi.***
- Tom.. nie wygłupiaj się..
- Przestań, Louise. Nic ci nie zrobię, obiecuję.
- Nie wierzę ci.
- Nie musisz.
- Ufać też ci nie ufam.
- Trudno.
- Nie znam cię
- Jaka szkoda.
- Tom!
- Louise!
***
- Czy.. czy my się znamy? - zapytałam zszokowana potrząsając głową, w której jeszcze przed chwilą było pełno.. no właśnie, czego było pełno.. wspomnień?
Chłopak zaśmiał się ciepło. - Nie, nie wydaje mi się.
Spuściłam wzrok, ponieważ zrobiło mi się głupio. - Przepraszam. - powiedziałam kręcąc głową. - Musiałam z kimś cię pomylić.
Stewardessa poprosiła o zajęcie miejsc i zapięcie pasów, a już po chwili wylądowaliśmy. Odpięłam pasy i wstałam zabierając swoją torebkę. Tom także podniósł się z miejsca i ruszył powoli za tłumem do wyjścia. Podążałam za nim bojąc się, że mogłabym go gdzieś zgubić, a nie wiedzieć czemu nie chciałam tego. Bałam się, ponieważ przy nim czułam się dobrze, bezpiecznie. Kiedy już odebraliśmy walizki, a właściwie to Tom odebrał, to wszystko zaczynało być coraz dziwniejsze, bo skąd on wiedział która walizka była moja.. Może był szpiegiem, obrońcą albo coś w tym stylu.. zawsze mógłby być także porywaczem, ale w tym momencie nawet nie przyszłoby mi to do głowy. Byłam nim tak oczarowana.
- Chodź. - odezwał się swoim męskim, niskim głosem ruszając do wyjścia. Bez namysłu poszłam za nim, jakby ciągnął mnie na sznurku, nie potrafiłam mu odmówić. Wyszliśmy na zewnątrz, chłopak nacisnął przycisk na kluczyku, tym samym odblokowując drzwi stojącego przed nami robiącego ogromne wrażenie czarnego Mustanga. Był wow.. naprawdę był jego..? Tom podszedł do samochodu i otworzył bagażnik wkładając do niego nasze bagaże.
- Wiesz gdzie jechać? - odezwałam się po chwili marszcząc brwi, a chłopak jakby na chwilę się zmieszał.
- Nie. - powiedział po dłuższej chwili, a ja nie widząc w tym nic dziwnego zaśmiałam się podając mu adres, który dostałam mailem od Pani Ari. Około pół godziny później Tom parkował już pod kamienicą. Kamienica wyglądała na całkiem przytulną. Położona była także w
potencjalnie spokojnej okolicy. Wysiadłam z samochodu, Tom zrobił to
samo. Otworzył bagażnik i wyjął z niego moją walizkę.
- Pomogę ci. - powiedział posyłając mi piękny uśmiech.
- Numer mieszkania to 6A. - także posłałam mu uśmiech. - Muszę iść tylko odebrać klucze pod 1C.
Tom skinął głową. Ruszyłam do kamienicy i zadzwoniłam do wyznaczonego mieszkania. Po chwili drzwi się otworzyły, weszłam do środka, a za mną chłopak. Klucze zdobyłam dość szybko i bez większego problemu od miłej, młodej kobiety.
Poszliśmy pod drzwi "mojego" mieszkania. Otworzyłam je i weszliśmy do środka. Wow, było skromnie, ale pięknie. Podobało mi się. Jak dla mnie to był luksus. Wchodząc do mieszkania po prawej znajdowała się maleńka łazienka.
Następnie przechodziło się do kuchni połączonej z jadalnią i salonem. Była tutaj spora przestrzeń. Było przestronnie i przytulnie. Podobało mi się coraz bardziej.
- Uwierz mi, jak dla mnie jest idealnie. Nie wyobrażam sobie, by mogło być lepiej. - powiedziałam z uśmiechem. Chłopak kręcąc nosem postawił walizkę przy łóżku.
- Czy ja wiem.. - mruknął.
- Ale ja wiem. - powiedziałam z uśmiechem i spojrzałam na niego. Tom zaśmiał się patrząc mi w oczy.
- Widzę, że robi się coraz odważniej. - zamruczał seksownie, a mnie zamurowało. Zarumieniłam się odwracając wzrok.
- Przyzwyczajam się. - wzruszyłam ramionami, a chłopak ponownie się zaśmiał.
- Co robisz dziś wieczorem? - zapytał po dłuższej chwili ciszy.
- O 19 mam próbę u Pani Ari, jak skończę najprawdopodobniej jestem wolna. - powiedziałam z uśmiechem.
- Burleska.. - zamruczał Tom patrząc na mnie z iskierką w oczach.
- A..ale j-jak.. skąd wiesz? - zapytałam marszcząc brwi, a chłopak spojrzał na mnie jak na idiotkę. Po chwili jednak jakby do niego dotarło i potarł nerwowo kark.
- Wspominałaś coś w samolocie. - mruknął, a ja spojrzałam na niego niepewnie. Wspominałam..? Serio..? - A więc zajrzę do ciebie. - mrugnął do mnie łobuzersko.
- Skąd wiesz gdzie? - zapytałam ponownie. Robi się coraz dziwniej.
- Cholera, dziewczyno. Wspominałaś. - mruknął tracąc cierpliwość. Podszedł bliżej i chwycił mój podbródek w palce unosząc moją głowę tak, abym patrzyła mu w oczy. - Patrz na mnie jak do ciebie mówię, dobrze? - odezwał się spokojnie, ale władczo. Skinęłam szybko głową.
- Chodź, zrobisz mi drinka. - powiedział.
- Ale.. prowadzisz..
- Ma mi to zrobić jakąś różnicę? - odezwał się jakby zdziwiony. Prychnęłam cicho, robi się z niego coraz większy frajer. Ruszyłam do kuchni i zaczęłam przeglądać szafki, ale wszędzie było pusto, znalazłam tylko marną paczkę krakersów.
- Niestety, nie posiadam żadnych potrzebnych składników do zrobienia drinka. - powiedziałam.
- Więc idź do sklepu i zrób małe zakupy, skarbie. - odezwał się pewnym siebie głosem patrząc mi prosto w oczy. A ja nie potrafiąc się sprzeciwić jak zaklęta wzięłam torebkę i jak w transie ruszyłam do sklepu.
Kiedy wróciłam ze sklepu Tom leżał rozwalony na kanapie zajadając krakersy i oglądając telewizję. Zdenerwowało mnie to, ale nie mogłam nic zrobić, kompletnie nic! Nie potrafiłam się nawet odezwać! Spełniałam jego każdą zachciankę, jak pies! Nie mogłam przestać. Zrobiłam drinka i zaniosłam mu go kładąc przed nim na stoliku, uważając, by nie zasłonić mu widoku na telewizor. Co się ze mną działo! Miał nade mną kontrolę!
- Połóż się ze mną. - zamruczał z łobuzerskim uśmiechem, a ja bez zająknięcia zrobiłam co chciał wtulając się w jego bok. Spojrzałam na jego szyję, gdzie na sznurku zawieszone było małe, czarne piórko i wtedy coś jakby uderzyło we mnie.
***
- Co się stało? - spytałam drżącym głosem.
- Nic mi nie jest... - powiedział cicho i wziął głeboki wdech. - Próbuję tylko wrócić do domu.
- Skąd jesteś? Może ci pomogę. - zaproponowałam nadal przestraszona.
- Nie znasz mojego domu. Tam wszystko jest inne. - powiedział próbując się podnieść. - Twój świat nie ma miłości, twój świat umiera. - podniósł wzrok i spojrzał mi w oczy, jego oczy miały odcień ciepłej zieleni, ale jego wzrok.. coś w nim było.. złość, ból, strach...
Spojrzałam na niego lekko zaciekawiona. - Jak to?
- Są dobre pytania i są złe pytania. - powiedział, po czym wstał i odszedł. Spojrzałam na miejsce, gdzie przed chwilą leżał i zobaczyłam małe, czarne piórko, wzięłam je w dłoń i przyglądałam mu się przez chwilę.
***
Cholera jasna.
